LEXIMI I KURANIT GJATË MENSTRUACIONEVE

Në kontekstin e sa në fjalë, dy janë çështjet më kryesore:

Çështja e parë: Shumica e juristëve hanefi, maliki, shafi’i dhe hanbeli, janë të mendimit se prekja e kopertinës prej lëkure a ngjashëm të Kuranit, të fiksuar, qepur apo ngjitur në të, merr të njëjtën dispozitë (rregull) si libri i Kuranit, pra nuk lejohet që të preket pa abdes dhe kjo vlen edhe për zonat e pashkruara të fletëve të librit të Kuranit të gjendura në anët e fletëve të tij apo ato të gjendura mes rreshtave të tekstit origjinal kuranor të shkruar dhe vlen githashtu edhe për fletët boshe të gjendura në fillimin dhe fundin e librit të Kuranit, sepse sa në fjalë janë shoqërues të pandarë dhe pasues në shenjtëri/pacenueshmëri të tekstit origjinal kuranor të libri të Kuranit, prandaj ato marrin dispozitë të njëjtë me të. Kurse një pjesë e juristëve hanefi dhe shafi’i janë të mendimit se sa u cek më sipër lejohet të preket pa abdes. Kurse këllëfi i Kuranit që është i shkëputur prej Kuranit (në të cilin futet dhe nxirret libri i Kuranit), nuk ka problem që të preket pa abdes dhe pa gusël, edhe nëse libri i Kuranit gjendet brenda në të.

Çështja e dytë: Leximi i Kuranit (një ajeti të plotë, një sureje të plotë ose krejt Kuranit):

Shumica e dijetarëve muslimanë e janë të mendimit se është e ndaluar që femra muslimane me menstruacione a lehone dhe personi që është xhunub, ta lexojnë tekstin origjinal në arabisht të Kuranit, qoftë edhe një ajet te plotë kuranor dhe për më tepër një sure të plotë apo krejt Kuranin dhe e tilë gjë u lejohet atyre vetëm pasi të pastrohen nga kjo gjendje. Kurse sa i përket leximit të një pjese prej ajetit kuranor, mendimi i Ebu Hanifes është, se teksti i paplotë i ajetit kuranor lejohet të lexohet qoftë kur ai është i veçantë për Kuranin dhe qoftë kur leximi i tij bëhet me nijetin e leximit të Kuranit, me kushtin që ky tekst kuranor të mos jetë një ajet i plotë apo një sure e plotë. Ndërkaq dijetarët muslimanë janë të pajtimit se përjashtim nga ky rregull bën leximi i tekstit kuranor që nuk është i veçantë për Kuranin, i cili thuhet në kontekstin e dhikrit (përmendjes së Allahut) a lutjes dhe jo me synimin e leximit të Kuranit.

Së treti: Analogjia (ngjasimi) mes xhunubit dhe femrës lehone ose me menstruacione nuk është korrekte, sepse personi xhunub e ka në dorë të pastrohet, kurse femra lehone ose me menstruacione nuk e ka në dorë një gjë të tillë. Po kështu koha e menstruacioneve (dhe për më tepër e lehonisë), në përgjithësi zgjat, kurse ajo e xhunubllëkut jo, prandaj ky i fundit është urdhëruar që të lahet kur vjen koha për faljen e namazit.

Së katërti: Ndalimi i gruas lehone ose me menstruacione nga leximi i Kuranit, përbën privim (ndalim) të saj prej Kuranit dhe prej shpërblimit përkatës, madje mund të ndikojë që ajo ta harrojë Kuranin ose të bëhet barrierë për të në rastin kur ajo ka nevojë të lexojë Kuran për të mësuar për veten e saj ose për t’ua mësuar Kuranin të tjerëve.

Bazuar në këtë mendim, shumë dijetarë bashkëkohorë i kanë dhënë përparësi mendimit se muslimanes me menstruacione a lehoni, i lejohet të lexojë Kuran, por ajo duhet të bëjë kujdes që të mos e prek Kuranin me dorë (qoftë edhe kopertinën prej lëkure të mbështjellur, qepur apo ngjitur për tij). Më konkretisht ajo duhet ta kapë Kuranin me diçka të shkëputur prej tij, si me një copë të pastër apo duke veshur doreza. Po kështu, mbështetësit e këtij mendimi theksojnë se muslimanes me menstruacione a lehoni i lejohet pa asnjë problem që të lexojë Kuran nga memorja (mendja) e saj, si dhe i lejohet pa problem që ta prekë kompjuterin, celularin, cd-në, usb-në etj., ku gjendet Kurani dhe ta lexojë Kuranin që shfaqet në ekranet e kompjuterave a celularëve dhe t’i prekë këto ekrane².